Władysław Palmirski – bakteriolog, serolog, higienista, społecznik (ur. 17 VI 1861 r. Duksztach na Litwie — zmarł 4XI 1940 r. w Wólce Prackiej).
Właściciel Wólki Prackiej, folwarku wydzielonego z majątku Głosków w 1898 r. Współpracownik profesora Odo Bujwida, po którym objął pracownię serologiczno-bakteriologiczną w Warszawie, zwaną pasteurowską.
W chwili gdy pracownia powstawała, była pierwszą tego typu placówką wysuniętą najdalej na wschód Europy, jeszcze przed Berlińską. Członek wielu towarzystw, darczyńca Towarzystwa Nauk Warszawskich, fundator stypendiów, autor wielu książek w dziedzinie chorób zakaźnych.
Działał również na rynku prasowym. Zajmował się leczeniem oraz badaniem wścieklizny i róży świń u ludzi oraz zwierząt, szczepiąc je własnymi szczepionkami. Surowicę, z której wytwarzał szczepionki, pozyskiwał od królików i koni hodowanych w Wólce Prackiej. Tam były prowadzone wszystkie badania i zakład ten odwiedzali | naukowcy z innych krajów.
W Warszawie prowadził zakład leczniczy dla osób pokąsanych przez wściekłe zwierzęta przyjmujący 1200 osób rocznie, jedyny w Królestwie i na Litwie w tym czasie. Równolegle zajmował się chorobami takimi jak cholera czy dyfteryt.
W Wólce Prackiej stworzył dla jej mieszkańców pierwszą w okolicy łaźnię publiczną, która funkcjonowała na pewno w roku 191011911 (łaźnia w Piasecznie powstała dopiero w 1924 a w Mrokowie w 1936 roku).
Fundator tablicy upamiętniającej stacjonowanie w Wólce Prackiej w dniach od 30 czerwca do 7 lipca 1794r., Naczelnika Generała Tadeusza Kościuszki, którego oddziały obozowały w tej okolicy w trakcie Powstania Kościuszkowskiego i obrony stolicy. W Wólce Prackiej Kościuszko wydał co najmniej 15 rozkazów do Generała Orłowskiego, komendanta miasta Warszawy (wymienione w książce „Rozkazy Kościuszki”).
Miedziana tablica z popiersiem Naczelnika, wcześniej umieszczona na ścianie budynku dworu w Wólce Prackiej, obecnie znajduje się w szkole w Głoskowie, której Kościuszko jest patronem.
