Marek Hłasko – ur. 14 stycznia 1934 w Warszawie, polski pisarz i scenarzysta filmowy. Jedyny syn Macieja Hłaskii jego żony Marii Łucji z domu Rosiak. W 1933 roku rodzice Marka zamieszkali we wsi Złotokłos, znajdującej się na linii Kolejki Grójeckiej. Tu, na sześciomorgowym kawałku ziemi z gospodarstwem i maleńkim domem, mieszkali zaraz po ślubie i po przyjściu na świat przyszłego pisarza. Był to pierwszy dom rodzinny Marka Hłaski, aż do wyprowadzki w 1935 roku do kamienicy przy ulicy Śniadeckich 17 w Warszawie.
W trakcie wojny, od 1940 roku, Marek przez kolejne trzy lata przyjeżdżał do Złotokłosu na wakacje. Zmarł 14 czerwca 1969 w Wiesbaden. Głębokie piętno na Hłasce odcisnęły przeżycia wojenne. Jak pisał później: „dla mnie jest oczywiste, że stanowię produkt czasu wojny, głodu i terroru. Stąd bierze się nędza intelektualna moich opowiadań; ja po prostu nie potrafię wymyślić opowiadania, które nie kończyłoby się śmiercią, katastrofą, samobójstwem czy też więzieniem. Nie ma w tym żadnej pozy na silnego człowieka, o co posądzają mnie niektórzy”*.
Jedną z najbardziej jego znanych książek jest autobiografia „Piękni dwudziestoletni” wydana w 1966r. Był pisarzem, który świadomie budował swoją legendę i wizerunek buntownika. Bohaterowie, których kreował zazwyczaj ponosili klęskę a ich uczucia i ideały nie wytrzymywały zderzenia z brutalną rzeczywistością.
